www.kariyer.net sitesinde şu ifade bulunuyor:
“Psikologlar, bir grup ya da bireyin davranışlarını ya da hareket etme biçimlerini inceler; öğrendiği bilgi ve beceriler ile nedenleri açıklayıp çözüm üretmeye çalışır. Psikologlar; cezaevi, klinik, hastane, adliye, adli tıp, okul ya da fabrika gibi farklı alanlarda çalışabilir.”
6 Şubat benim için de, tüm Kahramanmaraşlılar için de artık çok farklı bir tarih. Yaradan düşmanına bile yaşatmasın; ifadesi sanki bu tarih için kullanılmıştır.
Yeryüzünde yaşanabilecek deprem skalasının son ceddesine gelmiş bir vakıa yaşadık. Skala 12 diyor, bilim adamları o tarihteki depremi de 11 olarak tanımlıyor.
Gün ağarırken, iletişim sağlayabildiğim herkes adeta ağız birliği etmiş gibiydi: Şekerdere aşağısı dümdüz..
Zor anlar yaşadık. Sıkıntılı anlar yaşadık. Bugün söylediğim tek söz: Şükür, canımız sağ.
Sabah 04.17’de yaşadığımız şokun ardından öğleyin 13.26 gibi de ayrı bir şok yaşadık. 7.7 ve 7.6... Pazarcık ve Elbistan...
Şükür ikametgahımız AFAD’a göre az hasarlı, ama işyerimizin bulunduğu site yer ile bir olmuş, aldığım bilgilere göre...
Masaüstü bilgisayarım, yazıcım, laptopum ve fotoğraf makinem masalar ve dolaplar ile birlikte enkaz altında kalmış... Ama canımız sağ.. Serhat’ı, kardeşi Muttalip’i ve Zeki’yi düşündüm. Onlar çoğu kez işhanında kalıyorlardı. Şukur onlarada ulaşınca rahatladım.
Kayınvalidem, eşim ve ben ilk 2 gün muhtarlık (Kılavuzlu) binası yanındaydık, Gölkent site sakinleri ile birlikte. 2 gün de eşim ve kayınvalidem araç içinde ben muhtarlık binasında sabahladım. Eksileri gösteren hava sıcaklığı eşimde ve kayınvalidem de sıkıntı bıraktı.
Sonra 20 yıldır abim olarak bildiğim bacanağım Mahmut Çaylı bizi buldu ve tabiri caiz ise ‘Kulağımdan tuttuğu gibi araca bindirdi” ve soluğu İzmir’de aldık.
Şükür canımız sağ idi ve aç kaldığımız üç günün ardından Serhat Topalca’nın ve arkadaşları sayesinde yemek yedik ve ertesi günde Mahmut abim sayesinde Nur Cevher Dondurma’nın Kayseri Yolu üzerindeki tesislere ulaştık ve geceyi orada geçirdik. Sonrasında ise önce Kayseri’de ardından İzmir’de hayata başladık.
Her şeye rağmen bu günlere şükür..
Evet. Psikolojik destek almalıyım/z. Sadece ben değil. Tüm Maraşlı kardeşlerim. Öğrendiğimiz gibiyse de “deli derler ise de desinler.” Yeter ki psikolojim düzelsin. Hala o anı yaşıyor gibiyim.
Geceler uzun olsun, ibadet eder ahirete sevap çoğaltalım. Ama gündüz de rahat edelim.
Sahiden psikolojik destek alayım. Sağlık Bakanlığı lütfeder ise. Sonra da mesleğimizi icra edelim sağlıklı bir şekilde.
Ne dersiniz?